In Scandinavië gaan veel kinderen naar boskleuterscholen, waar ze het grootste deel van hun dagen buiten doorbrengen, weer of geen weer. In de woorden van een leraar: “Ik heb nog nooit een kind ontmoet dat zo nat was dat ze niet meer droog konden worden.” Zelfs kinderen die in een stedelijke omgeving leven, worden vaak opgenomen in de wildernis, in nationale parken, waar ze zich bezighouden met de natuur urenlang.

Kinderen van drie jaar of jong krijgen messen en zagen en leren ze correct te gebruiken. Ze hanteren hengels, knopen hun eigen knopen, beklimmen steile hellingen en muren. Ze worden aangemoedigd om vuur te maken, schoolmaaltijden voor te bereiden, zelfs gewond te raken om hun eigen grenzen te leren kennen.

Natuurlijke speeltuintjes zijn zorgvuldig en bewust ontworpen, compleet met keileistapels, ruw terrein, hangende touwen, hindernisbanen en losse onderdelen, waaronder ‘gevaarlijke’ materialen zoals oude planken met spijkers die eruit steken. Niemand schreeuwt tegen de kinderen om “voorzichtig te zijn” of “stop daarmee!” Omdat Scandinavische volwassenen risicobeoordeling begrijpen. Ze weten hoe ze dat evenwicht moeten vinden tussen een beetje letsel dat een goede les en een reëel gevaar leert – waarvan er eigenlijk maar heel weinig bestaat, in tegenstelling tot de meer voorzichtige houding ten opzichte van het spel.

Bron: https://www.treehugger.com

BRUSSEL VOOR KINDEREN