Scandinavisch design is een ontwerpbeweging die wordt gekenmerkt door eenvoud, minimalisme en functionaliteit die ontstond in de jaren 1950 in de vijf Noordse landen Finland, Noorwegen, Zweden, IJsland en Denemarken. Hoewel de term Scandinavië alleen verwijst naar de drie koninkrijken van Denemarken, Zweden en Noorwegen, kan het informeel worden gebruikt om naar alle vijf van deze landen te verwijzen.
De Lunning-prijs, toegekend aan uitstekende Scandinavische ontwerpers tussen 1951 en 1970, was van groot belang om Scandinavisch design een erkend goed te maken en om het profiel van Scandinavisch design te definiëren. Sinds 2006 is de traditie van een pan-Scandinavische designprijs opnieuw vastgesteld met de Forum AID Award.
Het idee dat mooie en functionele alledaagse voorwerpen niet alleen betaalbaar moeten zijn voor de rijken, maar voor iedereen, is een kernthema in de ontwikkeling van modernisme en functionalisme. Dit is waarschijnlijk het meest volledig gerealiseerd in Scandinavië na de Tweede Wereldoorlog. De ideologische achtergrond was de opkomst van een bepaalde Scandinavische vorm van sociaal democratie in de jaren 1950, evenals de toegenomen beschikbaarheid van nieuwe goedkope materialen en methoden voor massaproductie. Bij Scandinavisch ontwerp wordt vaak gebruikgemaakt van bekistingshout, kunststoffen, geanodiseerd of geëmailleerd aluminium of geperst staal.
Het concept van Scandinavisch design is het onderwerp geweest van vele wetenschappelijke debatten, tentoonstellingen en marketingagenda’s sinds de jaren 1950. Velen benadrukken de democratische designidealen die een centraal thema van de beweging waren en worden weerspiegeld in de retoriek rond hedendaags Scandinavisch en internationaal design. Anderen hebben echter de ontvangst van Scandinavisch design in het buitenland geanalyseerd, en zagen daarin een vorm van mythevorming en raciale politiek.
